درمان بیش فعالی (ADHD) فقط به مصرف دارو محدود نمی شود. روش های غیردارویی متعددی وجود دارند که می توانند به بهبود علائم ADHD در کودکان و بزرگسالان کمک کنند.

روش های درمان بیش فعالی بدون دارو| بهترین مرکز مشاوره بالینی

درمان بیش فعالی (ADHD) فقط به مصرف دارو محدود نمی شود. روش های غیردارویی متعددی وجود دارند که می توانند به بهبود علائم ADHD در کودکان و بزرگسالان کمک کنند.

برخی از این روش ها عبارتند از:

۱- رفتار درمانی:

رفتار درمانی شناختی (CBT): این روش به فرد کمک می کند تا افکار و رفتارهای منفی خود را شناسایی و تغییر دهد.

مدیریت اضطراب: اضطراب می تواند علائم ADHD را تشدید کند. تکنیک های مدیریت اضطراب مانند تنفس عمیق و مدیتیشن می توانند به آرامش فرد و تمرکز بهتر او کمک کنند.

آموزش مهارت های زندگی: این آموزش ها به فرد کمک می کنند تا مهارت های لازم برای زندگی روزمره مانند برنامه ریزی، سازماندهی و مدیریت زمان را یاد بگیرد.

۲- تغییر در سبک زندگی:

ورزش منظم: ورزش منظم می تواند به افزایش تمرکز و کاهش علائم بیش فعالی کمک کند.

تغذیه مناسب: مصرف غذاهای سالم و مغذی می تواند به بهبود عملکرد مغز و تمرکز کمک کند.

خواب کافی: کمبود خواب می تواند علائم ADHD را تشدید کند.

کاهش استرس: استرس می تواند علائم ADHD را تشدید کند. یافتن راه های سالم برای کاهش استرس مانند یوگا یا مدیتیشن می تواند مفید باشد.

۳- روش های جایگزین:

نوروفیدبک: این روش به فرد کمک می کند تا امواج مغزی خود را کنترل کند و به این ترتیب علائم ADHD را بهبود بخشد.

مکمل های غذایی: برخی از مکمل های غذایی مانند امگا 3 و ویتامین B6 ممکن است به بهبود علائم ADHD کمک کنند.

۴- مداخلات روانشناختی:

خانواده درمانی: این روش به اعضای خانواده کمک می کند تا با علائم ADHD و نحوه برخورد با آن آشنا شوند.

گروه درمانی: این روش به افراد مبتلا به ADHD کمک می کند تا با افراد دیگر که شرایط مشابهی دارند صحبت کنند و از تجربیات یکدیگر بیاموزند.

نکات مهم:

قبل از شروع هر روش درمانی جدید، حتماً با پزشک خود مشورت کنید.

هیچ روش واحدی برای درمان ADHD وجود ندارد. بهترین روش درمان به علائم و شرایط فرد بستگی دارد.

ممکن است لازم باشد چند روش مختلف را امتحان کنید تا بهترین روش را برای خودتان پیدا کنید.

صبور باشید. درمان ADHD زمان می برد.

بیش فعالی یا اختلال نقص توجه / بیش فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی رشدی است که با علائمی مانند نقص توجه، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. این علائم می تواند در عملکرد تحصیلی، شغلی و روابط فرد اختلال ایجاد کند.

علائم:

نقص توجه

حواس پرتی

عدم تمرکز

فراموشی

مشکل در پیروی از دستورالعمل ها

بی قراری

ورجه وورجه کردن

صحبت بیش از حد

عدم توانایی در آرام نشستن

تکانشگری:

عمل بدون فکر

قطع کردن صحبت دیگران

مشکل در صبر کردن

انجام کارهای خطرناک

انواع ADHD:

نوع غالب بی توجه: فرد بیشتر علائم نقص توجه را دارد.

نوع غالب بیش فعالی-تکانشگری: فرد بیشتر علائم بیش فعالی و تکانشگری را دارد.

نوع ترکیبی: فرد علائم هر دو نوع غالب را دارد.

علل ADHD:

ژنتیک: سابقه خانوادگی ADHD خطر ابتلا به این اختلال را افزایش می دهد.

عوامل محیطی: برخی از عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سرب در دوران بارداری یا زایمان زودرس ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهد.

درمان ADHD:

دارو: داروهای محرک مانند ریتالین و متیل فنیدات می توانند به بهبود علائم ADHD کمک کنند.

درمان رفتاری: درمان رفتاری شناختی (CBT) می تواند به فرد کمک کند تا افکار و رفتارهای خود را مدیریت کند.

تغییر در سبک زندگی: ورزش منظم، تغذیه مناسب و خواب کافی می تواند به بهبود علائم ADHD کمک کند.

تشخیص ADHD:

تشخیص ADHD توسط متخصصان روانشناسی و روانپزشکی انجام می شود. برای تشخیص ADHD، متخصص از مصاحبه با فرد و والدین یا مراقبین او و همچنین پرسشنامه ها و تست های روانشناسی استفاده می کند.

درمان ADHD در کودکان:

درمان ADHD در کودکان معمولاً شامل ترکیبی از دارو، درمان رفتاری و تغییر در سبک زندگی است.

درمان ADHD در بزرگسالان:

درمان ADHD در بزرگسالان نیز معمولاً شامل ترکیبی از دارو، درمان رفتاری و تغییر در سبک زندگی است.

آیا ممکن است بیش فعالی اکتسابی باشد؟

بله، در برخی موارد ممکن است بیش فعالی اکتسابی باشد.

دلایل اکتسابی:

آسیب مغزی: آسیب به نواحی خاصی از مغز می تواند منجر به علائمی شبیه به ADHD شود.

مصرف مواد مخدر: مصرف برخی از مواد مخدر مانند کوکائین و آمفتامین می تواند علائمی شبیه به ADHD ایجاد کند.

محیط نامناسب: کودکانی که در محیط های پر استرس یا آشفته بزرگ می شوند، ممکن است علائمی شبیه به ADHD را نشان دهند.

مشکلات یادگیری: کودکانی که دارای مشکلات یادگیری مانند دیسلکسیا هستند، ممکن است در تمرکز و توجه مشکل داشته باشند و علائمی شبیه به ADHD را نشان دهند.

کمبود خواب: کمبود خواب می تواند علائمی شبیه به ADHD مانند بی قراری، بی توجهی و تکانشگری ایجاد کند.

تفاوت بین بیش فعالی اکتسابی و ذاتی:

شروع ناگهانی: بیش فعالی اکتسابی معمولاً به طور ناگهانی شروع می شود، در حالی که بیش فعالی ذاتی معمولاً از دوران کودکی وجود دارد.

سابقه خانوادگی: در بیش فعالی ذاتی، سابقه خانوادگی این اختلال وجود دارد، در حالی که در بیش فعالی اکتسابی اینطور نیست.

علائم دیگر: در بیش فعالی اکتسابی، ممکن است علائم دیگری مانند اضطراب، افسردگی یا مشکلات رفتاری وجود داشته باشد، در حالی که در بیش فعالی ذاتی، علائم معمولاً به نقص توجه، بیش فعالی و تکانشگری محدود می شود.

تشخیص:

تشخیص ADHD اکتسابی دشوار است و باید توسط متخصصان انجام شود. متخصص برای تشخیص، به شرح حال کامل بیمار، معاینه فیزیکی و تست های مختلف نیاز دارد.

درمان:

درمان ADHD اکتسابی به علت آن بستگی دارد. در برخی موارد، درمان علت زمینه ای مانند ترک اعتیاد یا درمان مشکلات یادگیری می تواند به بهبود علائم ADHD کمک کند. در موارد دیگر، ممکن است از داروها یا درمان های رفتاری برای مدیریت علائم استفاده شود.

آیا بیش فعالی در افراد باهوش بیشتر است؟

هیچ ارتباط قطعی بین هوش و بیش فعالی (ADHD) وجود ندارد.

مطالعات نشان داده اند که هیچ ارتباطی بین ضریب هوشی (IQ) و ADHD وجود ندارد. به عبارت دیگر، افراد مبتلا به ADHD می توانند هوش بالا، متوسط ​​یا پایین داشته باشند.

برخی مطالعات نشان داده اند که ممکن است ارتباط ضعیفی بین هوش کلامی و ADHD وجود داشته باشد. به این معنی که افراد مبتلا به ADHD ممکن است در مهارت های کلامی قوی تر از سایر مهارت های شناختی باشند.

برخی مطالعات نشان داده اند که افراد مبتلا به ADHD ممکن است در برخی از وظایف اجرایی مانند برنامه ریزی، سازماندهی و حل مسئله مشکل داشته باشند. این مشکلات می تواند در عملکرد تحصیلی یا شغلی آنها اختلال ایجاد کند.

 

دلایل عدم وجود ارتباط قطعی:

هوش یک مفهوم پیچیده است که از چندین مهارت شناختی مختلف تشکیل شده است. ADHD ممکن است فقط برخی از این مهارت ها را تحت تاثیر قرار دهد.

ADHD یک اختلال ناهمگن است. علائم و شدت ADHD در افراد مختلف متفاوت است.

مطالعات انجام شده در مورد رابطه بین هوش و ADHD از نظر روش شناسی متفاوت بوده اند. این امر مقایسه نتایج این مطالعات را دشوار می کند.

نکته:

مهم است که به یاد داشته باشید که ADHD یک اختلال عصبی رشدی است که می تواند بر زندگی افراد به طور قابل توجهی تأثیر بگذارد. هوش هیچ ارتباطی با شدت علائم ADHD یا نیاز به درمان ندارد.

چند درصد از کودکان دنیا بیش فعالی دارند؟

تخمین زده می شود که بین 3 تا 7 درصد از کودکان در سراسر دنیا به اختلال نقص توجه / بیش فعالی (ADHD) مبتلا باشند. این آمار در پسران دو برابر دختران است.

نکاتی در مورد شیوع ADHD:

شیوع ADHD در کشورهای مختلف می تواند متفاوت باشد.

شیوع ADHD در سال های اخیر رو به افزایش بوده است.

عوامل مختلفی می تواند در بروز ADHD نقش داشته باشد، از جمله ژنتیک، عوامل محیطی و زایمانی.

تاثیر رژیم غذایی و تغذیه بر ADHD موضوعی پیچیده و مورد بحث متخصصان است. در حالی که هیچ رژیم غذایی واحدی برای درمان ADHD وجود ندارد، شواهدی مبنی بر وجود ارتباط بین رژیم غذایی و علائم این اختلال وجود دارد.

تاثیرات مثبت:

مصرف غذاهای سرشار از پروتئین: پروتئین برای تولید انتقال دهنده های عصبی ضروری است که در تنظیم توجه و تمرکز نقش دارند.

مصرف اسیدهای چرب امگا 3: اسیدهای چرب امگا 3 به عملکرد مغز و کاهش التهاب کمک می کنند.

مصرف مواد مغذی ضروری: کمبود ویتامین ها و مواد معدنی مانند آهن، منیزیم و روی می تواند با علائم ADHD مرتبط باشد.

حذف شکر و رنگ های مصنوعی: مصرف زیاد شکر و رنگ های مصنوعی می تواند در برخی افراد باعث افزایش بی قراری و تکانشگری شود.

تاثیرات منفی:

مصرف غذاهای با شاخص گلیسمی بالا: این غذاها باعث افزایش ناگهانی قند خون و به دنبال آن افت قند خون می شوند که می تواند علائم ADHD را تشدید کند.

مصرف کافئین: کافئین می تواند در برخی افراد باعث اضطراب و بی قراری شود.

عدم مصرف صبحانه: صبحانه مغذی برای تامین انرژی و تمرکز در طول روز ضروری است.

نکاتی برای بهبود رژیم غذایی:

مصرف غذاهای کامل و مغذی: تمرکز خود را بر روی میوه ها، سبزیجات، غلات کامل، پروتئین بدون چربی و لبنیات کم چرب بگذارید.

مصرف منظم غذا: وعده های غذایی و میان وعده های منظم به حفظ سطح قند خون و تمرکز کمک می کند.

نوشیدن آب کافی: کم آبی بدن می تواند باعث خستگی و مشکل در تمرکز شود.

حذف غذاهای مضر: از مصرف غذاهای فرآوری شده، فست فود، شکر اضافه شده و رنگ های مصنوعی خودداری کنید.

مشورت با متخصص تغذیه: یک متخصص تغذیه می تواند به شما در ایجاد یک رژیم غذایی مناسب برای نیازهای شما کمک کند.

توجه:

تغییر رژیم غذایی به تنهایی ممکن است برای درمان ADHD کافی نباشد.

قبل از ایجاد هرگونه تغییر در رژیم غذایی خود با پزشک یا متخصص تغذیه مشورت کنید.

اثرات رژیم غذایی بر ADHD در افراد مختلف متفاوت است.

تجربه افراد مبتلا به ADHD می تواند بسیار متفاوت باشد. علائم و شدت این اختلال در افراد مختلف متفاوت است و چالش های زندگی با ADHD نیز به عوامل مختلفی مانند سن، جنسیت، محیط زندگی و شغل افراد بستگی دارد.

برخی از تجارب رایج افراد مبتلا به ADHD عبارتند از:

مشکل در تمرکز و توجه: افراد مبتلا به ADHD ممکن است در تمرکز بر روی یک کار برای مدت طولانی مشکل داشته باشند، به راحتی حواسشان پرت شود و در یادگیری و به خاطر سپردن مطالب مشکل داشته باشند.

بیش فعالی و تکانشگری: افراد مبتلا به ADHD ممکن است بیش از حد فعال باشند، بی قراری کنند، در صحبت کردن دیگران مداخله کنند و بدون فکر کردن عمل کنند.

مشکل در کنترل احساسات: افراد مبتلا به ADHD ممکن است در کنترل احساسات خود مانند خشم، ناامیدی و اضطراب مشکل داشته باشند.

مشکل در روابط اجتماعی: افراد مبتلا به ADHD ممکن است در ایجاد و حفظ روابط اجتماعی مشکل داشته باشند.

مشکل در عملکرد تحصیلی یا شغلی: افراد مبتلا به ADHD ممکن است در مدرسه یا محل کار با مشکلاتی روبرو شوند.

دیدگاه افراد مبتلا به ADHD:

افراد مبتلا به ADHD دیدگاه های مختلفی در مورد این اختلال دارند. برخی از افراد ADHD را به عنوان یک چالش و مانع در زندگی خود می بینند، در حالی که برخی دیگر آن را به عنوان بخشی از هویت خود می پذیرند.

برخی از دیدگاه های رایج افراد مبتلا به ADHD عبارتند از:

احساس ناامیدی و frustrasie: افراد مبتلا به ADHD ممکن است از اینکه نمی توانند مانند دیگران تمرکز کنند یا رفتار خود را کنترل کنند، احساس ناامیدی و frustrasie کنند.

احساس خجالت و شرمساری: افراد مبتلا به ADHD ممکن است از اینکه در مدرسه یا محل کار با مشکلاتی روبرو می شوند، احساس خجالت و شرمساری کنند.

احساس متفاوت بودن: افراد مبتلا به ADHD ممکن است احساس کنند که با دیگران متفاوت هستند و به آنها تعلق ندارند.

احساس قدرت و توانمندی: افراد مبتلا به ADHD ممکن است یاد بگیرند که با چالش های این اختلال کنار بیایند و از نقاط قوت خود استفاده کنند.

اهمیت شنیدن تجارب افراد مبتلا به ADHD:

شنیدن تجارب افراد مبتلا به ADHD می تواند به ما در درک بهتر این اختلال و چالش های زندگی با آن کمک کند. همچنین می تواند به ما در افزایش همدلی و پذیرش افراد مبتلا به ADHD کمک کند.

مطالب مربوط:

اختلال وسواس فکری و عملی

بازی کودکانه برای تقویت دقت و توجه شنیداری

اضطراب چیست؟